(advertenties)
(advertentie)

Kan wiet diabetes behandelen? Een groeiend aantal onderzoeken suggereert dat bepaalde cannabinoïden veelbelovend zijn. Italiaanse onderzoekers doen daar nog een schepje bovenop.

De afgelopen jaren ontdekten wetenschappers dat verschillende cannabinoïden een positieve uitwerking hebben op diabetes. Ook het zeldzame bestanddeel CBM lijkt daartoe in staat, zo blijkt uit nieuw onderzoek.

Deze informatie komt van het Institute of Biomolecular Chemistry in Italië en is reeds gepubliceerd in vakblad Molecules. De onderzoekers ontdekten dat cannabimovon (CBM), een zeldzame cannabinoïde, cellen weer gevoelig maakt voor insuline. Hierdoor voegt CBM zich bij andere cannabinoïden zoals CBD, THC, THCV en THCA als potentieel medicijn voor diabetes.

Voor we verder gaan volgt eerst een korte uitleg over insulineresistentie en diabetes.

Insulineresistentie en diabetes

Een groot gedeelte van de voeding die je eet zet het lichaam om in glucose. Dit noemt men ook wel ‘bloedsuiker’. Glucose is een brandstof die meteen energie levert. Hersenen gebruiken veel glucose, maar ook spieren en allerlei lichaamsprocessen.

Het stofje dat glucose verdeelt over je lichaam heet ‘insuline’. Dit hormoon zorgt dat de glucose-brandstof terecht komt op plekken waar dat nodig is. En als je teveel glucose in je bloed hebt en de bloedsuikerspiegel piekt, komt insuline in actie om die te stabiliseren.

Bij diabetes is dit insuline-mechanisme stuk. Het lichaam maakt te weinig insuline aan (diabetes type 1) of is resistent geworden voor de werking ervan (type 2). Hierdoor komt er veel te veel suiker in het bloed. Onbehandeld kan diabetes onder andere leiden tot hartaandoeningen, beroertes en blindheid.

Naast een specifiek dieet spuiten diabetespatiënten dagelijks insuline om hun bloedsuikerspiegel op peil te houden.


LEES OOK:


Cannabis en lagere insulineresistentie

In wiet zitten meer dan 140 werkzame bestanddelen die men ‘cannabinoïden’ noemt. Een aantal hiervan lijken hoopvol bij diabetes. [Shutterstock/Parilov]

Ondanks het bekende effect van wiet om eetlust te stimuleren, tonen onderzoeken en enquêtes dat regelmatige cannabisconsumenten over het algemeen een lagere BMI(body mass index) hebben. Ook hebben ze vaak kleinere tailles dan mensen die geen cannabis gebruiken.

Diverse studies linken het gebruik van wiet bovendien aan een lagere insulineresistentie. Er zijn zelfs al wat onderzoeken gedaan naar het hoe en waarom. Daaruit blijkt dat diverse cannabinoïden diabetes positief beïnvloeden.

THCA, THC en CBD bijvoorbeeld. Deze bestanddelen in wiet blijken veelbelovend bij het verhogen van insulinegevoeligheid en het verlagen van de bloedsuikerspiegel. Dit doen zij door een specifieke receptor te activeren, PPARɣ genaamd. Cannabimovone, het bestanddeel dat de Italiaanse onderzoekers bekeken, zou mogelijk nóg geschikter zijn voor PPARɣ-activatie.

Zometeen meer over PPARɣ. Laten we eerst kijken wat cannabimovone is.

Wat is cannabimovone (CBM)?

Cannabimovone (CBM) is een zeldzame cannabinoïde die in 2010 voor het eerst werd geïsoleerd uit Italiaanse hennep. De cananbinoïde lijkt op CBD en wordt daarom ook wel aangeduid als ‘het nichtje van’.

Hoewel CBM vaak in hele lage concentraties voorkomt en lang niet in alle wietsoorten, konden onderzoekers het molecuul synthetiseren. De afgelopen jaren duikt het bestanddeel steeds vaker op in onderzoeken. Dit vanwege vermeende gezondheidsvoordelen. Desondanks is CBM nog steeds veel minder bestudeerd dan bekendere cannabinoïden zoals CBD en THC.

De afgelopen jaren duikt CBM steeds vaker op in onderzoeken. Dit vanwege vermeende gezondheidsvoordelen.

De Italiaanse onderzoekers waren specifiek geïnteresseerd in de effecten van THC en CBD op insulinegevoeligheid. Daarbij vroegen zij zich af of er andere cannabinoïden waren die hetzelfde kunnen doen. Met behulp van computermodellen doorzochten ze hun cannabinoïden-database. En zo kwamen ze CBM op het spoor; dit bestanddeel paste precies in hun model.


LEES OOK:


CBM en PPARɣ

PPARɣ-receptoren spelen een sleutelrol bij het reguleren ons vet- en glucosemetabolisme. Ze zitten vooral in vetweefsel en verhogen insulinegevoeligheid in cellen op een aantal manieren.

Deze receptoren zijn veelvuldig onderzocht bij het ontwikkelen van geneesmiddelen voor diabetes type 2. Hieruit zijn medicijnen ontstaan voor diabetes type 2. De grootste groep van deze geneesmiddelen, thiazolidinediones (TZD’s) genoemd, maakt cellen weer gevoelig voor insuline.

TZD’s kunnen effectief zijn en hebben een beter behandelprofiel dan andere, veelgebruikte medicijnen. Maar helaas hebben ze bijwerkingen zoals een een verhoogd risico op een hartaanval en osteoporose. Hierdoor is het gebruik van TZD’s afgenomen.

Onderzoekers zijn naarstig opzoek naar middelen die gevoeligheid voor insuline op dezelfde manier herstellen, maar dan zonder allerlei bijwerkingen. CBM lijkt een hoopvol onderzoekspad, maar er is nog veel onderzoek nodig voordat dit bestanddeel uit wiet verkrijgbaar is als medicijn. Wordt vervolgd dus.

[Openingsfoto: Shutterstock/Stokkete]