(advertenties)
(advertentie)
De euforische ‘runners high’ na fysieke inspanning wordt veroorzaakt door endocannabinoïden. Eerder werd gedacht dat het kwam door de lichaamseigen opiaten, endorfine. Maar nu blijken de lichaamseigen stoffen die lijken op die uit cannabis het gevoel te veroorzaken.

Runners high

Wie regelmatig voor de lol hardloopt kent dit gevoel waarschijnlijk, de runners high. Een euforisch gevoel dat wel wat wegheeft van het gevoel dat je kunt krijgen van cannabis. Onlangs werd dit fenomeen onderzocht door wetenschappers van de medische opleiding van de Heidelberg Universiteit in Duitsland.

Zij zagen dat muizen na het rennen – iets dat ze voor de lol doen – verhoogde niveaus van zowel endorfinen (lichaamseigen opiaten) als endocannabinoïden (lichaamseigen cannabinoïden) hadden. De muizen waren minder gevoelig voor pijn, minder angstig en veel rustiger na het rennen. Dat werd gemerkt doordat zij liever in lichtere gedeelten dan donkere hoekjes van hun hokken verbleven na de activiteit.

De ‘runners high’ is een euforisch gevoel dat je kunt krijgen na langdurige lichamelijke inspanning. [Foto: shutterstock/Jacob Lund]

Lichaamseigen cannabis

Maar toen de onderzoekers met bepaalde middelen de endocannabinoïde-receptoren blokkeerden, waren de muizen een stuk minder relaxed na het rennen. De dieren waren ook net zo angstig als vóór de activiteit en erg gevoelig voor pijn. Het blokkeren van de opiaten-receptoren, waar endorfinen zich aan binden, had geen invloed op de gesteldheid van de muizen na het rennen.

Dit suggereert dat het niet de lichaamseigen opiaten, maar de lichaamseigen cannabinoïden zijn die voor dit gevoel zorgen. Om het gevoel te ervaren liepen de muizen in deze studie gemiddeld meer dan 5km per dag. Johannes Fuss, hoofdauteur van de studie, zei tegen de New York Times dat “verminderde pijngevoelens en minder angst door het rennen van lange afstanden een voordeel zou zijn”. Ook voor mensen, die door de moderne levensstijl niet meer gewend zijn langere afstanden te voet af te leggen.

Motivatie

De opiaten-receptoren spelen wel een rol in de motivatie om hard te lopen. Dat bewees een rapport van onderzoekers van de Universiteit van Missouri. Daaruit blijkt dat ratten die gefokt zijn om van rennen te houden, minder geneigd zijn om te rennen wanneer de dopamine-vrijgevende mu-opiaten receptoren kunstmatig worden geactiveerd.

Wanneer de opiaten-receptoren in de muisjes kunstmatig werden geactiveerd, waren zij minder gemotiveerd om te rennen. [Foto: shutterstock/ Punyaphat Larpsomboon]

Er is dus een duidelijke link tussen deze receptoren en de drang om te rennen. Het uitschakelen van deze receptoren blijkt de ratten ook compleet inactief te maken, al was dat minder duidelijk merkbaar dan bij het kunstmatig activeren van de receptoren.

Rennen tegen verslaving

Hoofdauteur van de studie door de Universiteit van Missouri zegt: “Verslaving aan verdovende middelen en lichaamsbeweging volgen dezelfde paden in het brein. We kunnen daarom aannemen dat het activeren van deze receptoren in mensen met gevaarlijke verslavingen, ze de beloning geeft waar ze naar snakken – zonder het gebruik van gevaarlijke drugs of alcohol.”

[Openingsfoto: shutterstock/Dirima]